niedziela, 29 czerwca 2014

"Kłamcianka towarzyska" - recenzja

Druga część recenzji najnowszej części cyklu Kłamca. Kłamcianka to gra karciana osadzona w uniwersum Lokiego.

Kłamstwa Jakuba Ćwieka. Część 2: Kłamcianka towarszyska


Kłamcianka towarszyska to gra, która została wydana w pakiecie ze zbiorem opowiadań Kłamca 2,5. Machinomachia. Recenzję opowiadań możecie przeczytać w tym miejscu lub na Bestiariuszu w dziale literackim, natomiast poniższy tekst rozkłada na części pierwsze grę, która osadzona została w uniwersum Ćwiekowego Lokiego.

Powiedz kotku, co masz w środku

Kłamcianka jest przeznaczona dla 3-7 graczy w wieku powyżej szesnastu lat. Rozgrywka trwa 20-45 minut, ale jest to teoria, ponieważ z racji konieczności zapoznania się z kartami pierwsze partie pochłaniają o wiele więcej czasu. A jest z czym się zapoznawać – 100 kart postaci (z czego część się powtarza) oraz dziesięć kart bohaterów.

Pierwsze spojrzenie na pudełko jest zachęcające, ponieważ czarne opakowanie i oszczędna grafika w przewrotny sposób rzucają się w oczy. Dodatkowo format jest dość poręczny – z łatwością zmieści się do torby lub plecaka. Jednak rozpakowana gra nieco rozczarowuje. Pudełko zostało wykonane z tektury słabej jakości i bardzo cienkiej - podejrzewam, że nie przetrwa próby czasu i częstego grania. Może ładnie wygląda to na półce, stojąc w rządku z książkami, jednak zbyt szybko się zużywa i niszczy. Materiał, z jakiego wykonano karty też jest przeciętny i bez ochraniających koszulek na pewno się nie obejdzie.

Szata graficzna kart nie rzuca na kolana. Grafiki w założeniu satyryczne (np. karta Metatrona przedstawia go we wcieleniu wyraźnie nawiązującym do filmu Dogma i kreacji Alana Rickmana) dość dobrze oddają klimat cyklu książkowego, jednak sprawiają wrażenie robionych na szybko i niedopracowanych. Ilustracje zajmują niewiele miejsca na samej karcie i często są źle wykadrowane, co wygląda dość niechlujnie.

piątek, 27 czerwca 2014

"I żywy stąd nie wyjdzie nikt", antologia - recenzja

Dzisiaj gratka dla fanów fantastyki militarnej - premierowa recenzja antologii wydanej przez Fabrykę Słów.

Wojna w dziesięciu odsłonach


Fantastyka nie może obejść się bez wojny, wszak wiele powieściowych serii opiera się na różnego rodzaju konfliktach między królestwami, rasami czy federacjami planet. Jak powiedział Albert Einstein: „Dopóki na świecie będzie istniał człowiek, będą też wojny”. I tym torem podążyła Fabryka Słów. Wydawnictwo przygotowało antologię I żywy stąd nie wyjdzie nikt, która zawiera dziesięć odmiennych spojrzeń na – cytując blurba – „najpopularniejszą dyscyplinę sportową w Galaktyce”. Dziesięć historii toczących się w różnym czasie i na różnych światach, dziesięć opowieści żołnierzy, ofiar i ich katów.

czwartek, 26 czerwca 2014

"Kłamca 2,5" Jakub Ćwiek - recenzja

Mam dla Was recenzję najnowszej części Kłamcy. Jako, że w skład Kłamcy 2,5 wchodzi także gra Kłamcianka, recenzję podzieliłam na dwie części. Dzisiaj część pierwsza - Kłamca 2,5. Machinomachia.

Kłamstwa Jakuba Ćwieka. Część 1: „Machinomachia”


Jakub Ćwiek nas okłamał. I na dodatek sam się do tego przyznaje we wstępie zamieszczonym w Kłamcy 2,5. Cykl o największym kłamcy i cynglu aniołów, Lokim, miał zostać zakończony na tomie czwartym i wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazywały. Jednak autor postanowił nieco zadrwić z czytelników wydając Machinomachię.

Nie liczy się wielkość…

Recenzowana książka to zbiór opowiadań… Nie, „zbiór” to niewłaściwe słowo, bo to raczej mini-zbiór, a nawet zbiorek. Znajdziemy w nim krótką nowelkę oraz dwa dłuższe opowiadania okraszone dodatkowo kilkoma czarno-białymi ilustracjami. Ale nie łudźcie się, całość ma niewiele ponad sto osiemdziesiąt stron i to drukowanych dużą czcionką, co moim zdaniem jest troszkę kpiną z czytelnika i jego portfela. Sytuację nieco ratuje fakt, że opowiadania mają być dodatkiem do gry karcianej, ale o tym możecie przeczytać na Bestiariuszu w innym dziale.

wtorek, 24 czerwca 2014

"Waleriusz. Nieustraszony trybun" Douglas Jackson - recenzja

Dzisiaj mam dla Was recenzję nie wiążącą się bezpośrednio z tematyką bloga. Jednak chcę ją Wam zaprezentować po to, by pokazać moją drugą wielką miłość - do rzymskiej wojskowości i prowincji Brytanii. W pewnym sensie książki historyczne to też fantastyka.

A na końcu znajdziecie małą autoreklamę.

Obrazki z życia rzymskiej prowincji



W ostatnich latach powieść historyczna przeżywa prawdziwy renesans. Szczególnie popularne stały się historie osadzone w czasach panowania Rzymian – wszak nic tak nie pobudza wyobraźni, jak wielkie imperium panujące nad połową znanego starożytnym świata i istniejące niemal tysiąc lat.

Po serii książek, których akcja rozgrywa się w czasach Juliusza Cezara (np. świetny cykl o Gordianusie autorstwa Stevena Saylora) ukazało się wiele podobnych pozycji bardzo różnej jakości. W większości przypadków autorzy po macoszemu podchodzą do tekstów źródłowych czy opracowań historycznych. Wybierają tylko co ciekawsze kąski, nie dbając o zgodność historyczną czy używaną terminologię. Od lat śledzę ukazywanie się podobnych książek na rynku i nie raz miałam ochotę cisnąć niejedną w kąt, a po kolejne sięgałam z dużą rezerwą.

Powieści Waleriusz. Nieustraszony trybun byłam jednak bardzo ciekawa. Po pierwsze, Douglas Jackson postanowił osadzić fabułę swojej serii w okresie panowania Nerona i poza Rzymem. Po drugie, akcja rozgrywa się w mniej popularnej, aczkolwiek bardzo interesującej historycznie rzymskiej prowincji Brytanii.

sobota, 21 czerwca 2014

"Dziwny przypadek papierowego Yody", Tom Angleberger - recenzja

Ścieżką Jasnej Strony podążaj


Książek, których akcja toczy się w uniwersum Gwiezdnych wojen jest mnóstwo. Kiedyś sama kupowałam niemal każdą nową pozycję zapychając niemiłosiernie półki, ale teraz starannie je selekcjonuję. Podobnie jest z albumami czy przewodnikami - fani mogą jedynie narzekać na brak pieniędzy, by kupić to wszystko. Co jednak z książkami o samych fanach? O byciu wielbicielem Star Wars i życiu z tym na co dzień? Delikatnie mówiąc, posucha.

Dziwny przypadek papierowego Yody to niejako książka o tym, jak to jest być fanem. Głównymi bohaterami są uczniowie, którzy korzystają z rad Yody zrobionego z papieru.  Dzieciaki zastanawiają się, czy pacynka jest prawdziwa - przecież daje same dobre rady i niejednokrotnie uratowała ich z opresji! Pomaga jak nikt inny i wszystko wie. A może jednak nie? Może to oszustwo Dwighta, dziwnie zachowującego się chłopaka, który jest fanem origami i zrobił Yodę?

czwartek, 19 czerwca 2014

"Pan Mercedes" Stephen King - recenzja

Kryminalne zagadki Stephena Kinga


Już na samym początku chciałabym zaznaczyć, że zagorzałą wielbicielką twórczości Stephena Kinga nie jestem. Zamiast czytać napisane przez niego horrory, wolałam obejrzeć ich ekranizacje (tak, wiem, że to nie to samo i wiele z nich to w najlepszym razie kiepskie filmy). Przyznam jednak, że przez Mroczną Wieżę przeleciałam szybko niczym Blane Mono i jestem tym cyklem zauroczona po dziś dzień.

Najnowszej powieści króla horroru byłam jednak bardzo ciekawa, ponieważ literatura kryminalna nie jest mi obca, a to debiut pisarza w tym gatunku. I tu mogę już zaznaczyć, że debiut udany.

Głównymi bohaterami powieści są tytułowy Pan Mercedes oraz emerytowany policjant Bill Hodges, którego nadal prześladuje nierozwiązana sprawa masakry w City Center. Tajemniczy Pan Mercedes zyskał swój przydomek po tym, jak wjechał rozpędzonym autem (luksusowa wersja Mercedesa SL 500) w tłum bezrobotnych czekających na otwarcie targów pracy. Zabił osiem osób, w tym niemowlę, i poważnie ranił kilkanaście kolejnych. Nigdy nie został złapany.

Kilka miesięcy później emerytowany detektyw otrzymuje list, który według nadawcy ma popchnąć go do popełnienia samobójstwa, a w rzeczywistości daje staremu policjantowi powód do życia. Pan Mercedes nie tylko chełpi się swoją zbrodnią, ale planuje również kolejną, bardziej spektakularną, która pociągnie za sobą setki ofiar. Rozpoczyna się prawdziwy wyścig z czasem – i prywatne śledztwo, mające doprowadzić do odkrycia tożsamości sprawcy.

wtorek, 17 czerwca 2014

Geekwoman - garść kolejnych nowości

Moi Drodzy,

Od kilku dni blog Geekwoman można znaleźć na kilku serwisach i blogach, które zajmują sie katalogowaniem blogów tematycznych. Oto one:


Możecie mnie również znaleźć na popularnym serwisie lubimyczytać.pl pod nickiem Ithilnar. Na razie moja bliblioteczka tam prezentowana jest skromna, ale systematycznie dodaję nowe pozycje (a sporo ich jest).

Natomiast na blogu po prawej stronie, tuż pod etykietami, znajdziecie informację o książkach, które aktualnie czytam. A gdy książka stamtąd zniknie to będzie znak, że prawdopodobnie wkrótce ukaże się jej recenzja na blogu.

"Thorgal - Zdradzona Czarodziejka. Wyspa Wśród Lodów" (audiobook) - recenzja

Dziecko z gwiazd na nowych wodach


Dotychczas wydawało mi się, że z komiksu żadnym sposobem nie da się zrobić audiobooka. Nie da się, bo przecież oba media są różne, posługują się różnymi zmysłami i estetyką – komiks to medium wizualne, tu wzrok odgrywa najważniejszą rolę; w audiobooku istotne są dźwięki i dobrze dobrane głosy lektorów, a za resztę odpowiada wyobraźnia. Co innego z ekranizacjami komiksowymi – tu jest prościej, bo film łączy oba zmysły. Ale audiobook z komiksu?

Kto za tym stoi?

Thorgal to adaptacja dwóch pierwszych części (Zdradzonej czarodziejki i Wyspy wśród lodów) wielokrotnie nagradzanej serii komiksowej, której twórcami są Grzegorz Rosiński i Jean Van Hamme. W tytułowej roli, dumnego wikińskiego skalda, występuje Jacek Rozenek. U swego boku ma ukochaną Aaricię, w którą wciela się Maria Niklińska. Jej przyjaciółkę, Solveig, gra Agnieszka Więdłocha, a rudowłosą czarodziejkę Slivię - Sonia Bohosiewicz. W rolę Gandalfa Szalonego, wodza Wikingów, wciela się Arkadiusz Jakubik. Głosem, który prowadzi przez górskie ostępy północnych krain i opowiada historię Thorgala i Aaricii, jest głos wybitnego barda i poety - Mirosława Czyżykiewicza.

Twórcy z Soud Tropez nie mieli łatwego zadania. Thorgal to komiksowa legenda, na której wychowały się całe pokolenia, w tym moje (do dziś pamiętam, jak z wypiekami na twarzy czytałam pierwszy tom w szkolnej bibliotece). Dodatkowo pomysł wydawał mi się co najmniej karkołomny ze względów, które wyżej wymieniłam. Na moje pierwsze wrażenie wpływ miało także to, że jakiś czas temu ukazała się adaptacja książkowa, dodajmy – niezbyt udana.

niedziela, 15 czerwca 2014

"Smok Griaule", Lucius Shepard - recenzja

Kolejna recenzja z cyklu "wydawało mi się, że jest" ;) Drodzy Państwo, przedstawiam Smoka Griaule.

Smok, jaki jest, każdy widzi?


Parafrazując słowa z pierwszej polskiej encyklopedii, chcę zwrócić uwagę na sposób przedstawiania jednego z najbardziej rozpoznawalnych motywów literatury fantasy – smoka. Groźny, pokryty łuskami (a czasem futrem) stwór pojawia się niemal w każdej powieści gatunku, stając się przyjacielem człowieka (Pożeracz Chmur z Naznaczonych błękitem E. Białołęckiej), złą, przebiegłą i zachłanną istotą (Smaug z Hobbita J.R.R. Tolkiena) czy zwykłym z pozoru zwierzęciem (smoki z Harry’ego Pottera i Czary Ognia J.K. Rowling lub z Pieśni Lodu i Ognia G.R.R. Martina). Jednak wszyscy autorzy zgadzają się w jednym: smoki są inteligentne, groźne, długowieczne i, oczywiście, magiczne.

Nie inaczej jest w zbiorze opowiadań Luciusa Sheparda pt.: Smok Griaule, który ukazał się w serii Uczta wyobraźni. Griaule to groźny i przebiegły smok, ale na tym kończy się jego podobieństwo do innych przedstawicieli gatunku. Przez tysiąclecia osiągnął ogromne rozmiary – jest długi na sześć tysięcy stóp i leży uśpiony w mitycznej dolinie Carbonales. Pokryty ziemią i lasami, będący schronieniem dla setek różnych stworzeń, stanowi fragment krajobrazu doliny od tysięcy lat. Smok jest uśpiony, lecz nie całkiem martwy – swym umysłem potrafi oddziaływać na ludzi, wpływać na ich sny i zachowania.

czwartek, 12 czerwca 2014

"Pomnik cesarzowej Achai. Tom 1", Andrzej Ziemiański - recenzja

Porządkując bloga zauważyłam, że ominęłam recenjzę pierwszego tomu nowego cyklu Andrzeja Ziemiańskiego. Teraz to nadrabiam.

Achaja tysiąc lat później


Gdy kilka lat temu na polskim rynku wydawniczym ukazała się trylogia pt. Achaja, spotkała się z dużym zainteresowaniem odbiorców. Historia pięknej, wykształconej i łagodnej księżniczki Achai wplątanej w dworskie intrygi przeplatająca się z dziejami dwóch inteligentnych oszustów, którzy pragną zapisać się w kronikach – Zaana i Siriusa – okazała się bardzo pasjonująca. Autor nie oszczędzał bohaterki, która dostała twardą szkołę życia i niejednokrotnie zmuszana była dokonywać trudnych wyborów, a Zaan i Sirius bezwzględnie zmieniali świat, doprowadzając do nieuchronnej konfrontacji z tajemniczym Zakonem. Była też oczywiście wojna z o wiele potężniejszym przeciwnikiem – prawdziwie epicki konflikt, czyli to, co tygryski lubią najbardziej.

Zachwyty nad trylogią kończą się jednak, gdy przychodzi czytać tom trzeci. Przydługie opisy, pseudofilozoficzne wywody, postacie zachowujące się kompletnie bez sensu… Lista przewin autora jest długa, a zwieńczenie trylogii potrafi skutecznie zniechęcić do prozy Ziemiańskiego. Sięgnięcia po Pomnik cesarzowej Achai wcale nie planowałam - przez zupełny przypadek stało się jednak inaczej.

W pierwszym tomie, którego akcja toczy się tysiąc lat po fabule cyklu Achaja czytelnik poznaje Kai, kandydatkę na czarodziejkę. Wysłana ze szkoły z nietypową misją, nie zdaje sobie sprawy, że wkrótce jej świat czekają ogromne zmiany. Na swej drodze młoda czarownica natyka się na… ORP „Dragon”, okręt podwodny Rzeczpospolitej Polskiej. Intrygujące, prawda? Jednak nic więcej nie będę pisać o fabule, by za dużo nie zdradzić.

wtorek, 10 czerwca 2014

Czas zmian

Moi Drodzy,

Już od jakiegoś czasu nosiłam się z zamiarem niemal kompletnego przemodelowania bloga, ale - jak to zwykle bywa - wciąż coś mi w tym przeszkadzało. Jednak dzisiaj nadszedł Czas Zmian ;)

Jak widzicie, blog ma nową szatę graficzną, a także wymyślone przeze mnie logo, które w zamyśle ma odzwierciedlać treść, z jaką tutaj można się zapoznać.

Ale to nie koniec zmian. Już od następnej recenzji chcę wprowadzić nowe, ciekawsze zdjęcia książek i gier - zdjęcia, których kompozycja będzie przedstawiała samą książkę, a także coś, co z daną pozycją mi się skojarzyło po lekturze/wysłuchaniu/zagraniu, coś charakterystyczneg dla treści. Mam nadzieję, że będzie to dla Was ciekawe urozmaicenie w natłoku innych blogowych recenzji.

Ostatnią "nowością", którą zapewne zauważyliście, ponieważ działa od jakiegoś czasu, jest pełen tekst recenzji zamieszczony w poście (dotychczas był tylko fragment i odnośnik do ciągu dalszego, który to znajdował się na danym portalu). Teraz link do oryginalnego tekstu znajduje się na końcu posta tuż pod recenzją.

To na razie tyle nowości. Pewnie z czasem znów coś się zmieni, ale o tym na pewno Was poinformuję. A tymczasem zachęcam do komentowania nowego "dizajnu".

"Ad infinitum", Michał Protasiuk - recenzja

Dzisiejsza recenzja dotyczy książki, w której niezwykle ważną rolę odgrywają teorie z zakresu fizyki i matematyczne wzory. W tle przwijają się wywiady różnych krajów, a także pewna autystyczna dziewczynka. Czy to wszystko uda się jakoś zgrabnie połączyć? Przekonajcie się sami.

Ku nieskończoności


Regressus ad infinitum to termin używany w logice i teorii poznania, który jest nie mającym końca łańcuchem rozumowań, wynikającym z tego, że każde twierdzenie jest poprzedzone uzasadnieniem, które z kolei też wymaga uzasadnienia. Przykładowo, musimy komuś wyjaśnić termin „książka”. A więc książka to w skrócie publikacja, na którą składa się wiele stron, a na nich zapisane są pewne myśli. Ta definicja rodzi kolejne pytania wymagające wyjaśnienia: czym jest „publikacja”, „strona”, „zapisywanie” itd.? W ten sposób coraz bardziej zgłębiami zagadnienie.

Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że tytuł powieści Michała Protasiuka nijak ma się do treści, ale nic bardziej mylnego.

środa, 4 czerwca 2014

"Mrok", John Lutz - recenzja

Dzisiaj mam dla Was recenzję mrocznej książki (mrocznej przynajmniej jeśli chodzi o tytuł). Nowy (czy raczej stary) kryminał Johna Lutza zaskakuje. W jaki sposób? Przeczytajcie recenzję.

Mrok czai się nie tylko w ciemnych kątach

     
Dom to azyl, miejsce, w którym czujemy się swobodnie i naturalnie, w którym nie musimy udawać kogoś innego i zrzucamy maski. Dom to często wymarzone mieszkanie kupione za zaoszczędzone pieniądze, pieczołowicie urządzane przez wiele miesięcy, mające dawać ukojenie i wytchnienie po ciężkim dniu pracy. Wreszcie dom to bezpieczeństwo. Ale nie zawsze.

Śmierć przychodzi nocą

Nowym Jorkiem wstrząsa seria zabójstw bezdzietnych małżeństw. Najpierw kobiety odnajdują dyskretnie podrzucone prezenty – ulubione przysmaki w lodówce, czekoladki, ubrania – które to podarunki niczego nieświadome żony przypisują swoim niezbyt romantycznym mężom. A później, którejś nocy budzą się zaalarmowane hałasem w kuchni i znajdują w niej obcego mężczyznę, który najnormalniej w świecie stołuje się kanapką. Dalszy ciąg tej historii to pasmo bólu i czerwień tryskającej krwi. Sprawa jest skomplikowana, bo ofiar nic ze sobą nie łączy, wydają się być dobrane w zupełnie przypadkowy sposób, a i wzorzec popełniania zbrodni nie jest oczywisty.

Mrok to pojedynek dwóch postaci: Nocnego Łowcy, seryjnego mordercy małżeństw, oraz Franka Quinna, detektywa, który musiał odejść z policji w wyniku niesłusznego oskarżenia o pedofilię. W powieści poznajemy postaci znane z wcześniej wydanego w Polsce Pulsu tego autora, ale akcja toczy się kilka lat przed tamtymi wydarzeniami.

Jakiś czas temu recenzowałam dla Was Puls. Lektura tamtego kryminału nie porwała mnie, ponieważ nie najgorszy pomysł doczekał się niezbyt dobrego wykonania. Teraz w moje ręce trafiła druga powieść tego autora i… jestem po prostu zachwycona.

niedziela, 1 czerwca 2014

"Arka zwierzaków" - recenzja

Niejako z okazji Dnia Dziecka mam dla Was recenzję ciekawej gry.

Stworzenie gry familijnej, która zarówno dla dziecka, jak i grającego z nim dorosłego, będzie ciekawa i okaże się wyzwaniem, nie jest wcale proste. Czy Fabryce Gier Historycznych udała się ta sztuka? Przekonajcie się czytając poniższą recenzję.

Wszystkie stworzenia, małe i duże



Każdy, kto myśli, że zapełnienie arki przez Noego było łatwe, zmieni zdanie już po pierwszej rozgrywce w Arkę zwierzaków. Gra wydana przez Fabrykę Gier Historycznych pozwala wcielić się w pomocnika Noego, którego zadaniem jest umieszczenie jak największej liczby różnych zwierząt w swojej arce. Ale nie dość, że każdy gatunek rządzi się innymi prawami, to jeszcze trzeba uważać, żeby większe zwierzęta nie zjadały mniejszych.

Co znajdziemy w środku?

W pudełku znajdują się 4 plansze graczy, 84 żetony zwierząt, 12 drewnianych znaczników ziarna, notes do zapisywania punktacji i 30-sekundowa klepsydra. Zarówno plansze, jak i żetony są wykonane z tektury dobrej jakości, czego nie można powiedzieć o pudełku, które nie sprawia wrażenia trwałego i solidnego.

Na żetonach oprócz wizerunku zwierzęcia znajdują się także różne symbole: liścia (roślinożerca) lub udka (mięsożerca) oraz waga (liczba liści lub udek). Dodatkowo każdy żeton ma inny kolor tła: ssaki – zielony, ptaki – niebieski, płazy – żółty, a gady – czerwony. To bardzo ważne, ponieważ dzięki skompletowaniu zwierząt jednego rodzaju gracze otrzymują dodatkowe punkty.