"Hobbit. Bitwa Pięciu Armii" - recenzja filmu

Bajka bez happy endu

Dawno, dawno temu, gdy na świecie nikt nie myślał jeszcze o istnieniu komputerów, Internetu, efektów specjalnych i telefonów komórkowych, pewien ojciec napisał dla swoich dzieci opowieść. Później tę opowieść wydał, a na niej wychowały się kolejne pokolenia dzieci, wielbicieli fantastyki i dobrej książki. Jednak po wielu, wielu latach pojawił się zły reżyser i zrobił z niej filmową adaptację…

Tak powinna się rozpoczynać bajka o trylogii „Hobbit” Petera Jacksona. Niestety, w przeciwieństwie do wielu innych bajek, ta nie zakończy się słowami „i żyli długo i szczęśliwie”. Trzecia część cyklu, Bitwa Pięciu Armii jest bowiem gniotem nad gniotami, koszmarkiem, który w ogóle nie powinien powstać.

A mogło być tak pięknie… Niezwykła podróż zapowiadała bardzo dobrą baśń – może nieco przydługą i przegadaną, ale jednak wspaniałą. Ciekawie przedstawione krasnoludy, malownicze plenery i Martin Freeman jako Bilbo – to miały być plusy całej historii. Pustkowie Smauga dołożyło do tego wszystkiego „cegiełkę” w postaci smoka mówiącego głosem Benedicta Cumberbatcha. Bitwa Pięciu Armii położyła jednak trylogię na łopatki, podeptała brudnymi buciorami i sponiewierała niczym Sauron Gandalfa w Dol Guldur.

Przede wszystkim film dosłownie nie trzyma się kupy. Straszliwie pocięty jak łeb Azoga, wydaje się zlepkiem czasem przypadkowych scen. Wiadomo, że więcej sensu nabierze w wersji rozszerzonej, ale nie wiem, czy ktokolwiek będzie w stanie wytrzymać taki seans bez zgrzytania zębami.

Do tego denerwująca, wszechobecna muzyka. To, co we Władcy Pierścieni tworzyło klimat i sprawiło, że po tylu latach nadal chętnie słucham ścieżki dźwiękowej z tamtej trylogii (szczególnie z części pierwszej), tutaj drażni. Chyba nie ma dialogu czy sceny, której nie towarzyszy podkład muzyczny z jednym z motywów krasnoludzko/hobbicko/elficko/ludzkich. Ten nadmiar sprawia, że sam soundtrack wydaje się nudny i przede wszystkim wtórny, bo na ile sposobów można wciąż przerabiać Misty Mountains?

Jedynym muzycznym plusem jest piosenka końcowa. Billy Boyd, którego można było przede wszystkim oglądać, ale i posłuchać we Władcy Pierścieni (wspaniałe wykonanie The Sacrifice of Faramir), zaśpiewał liryczną i niosącą proste przesłanie piosenkę The Last Goodbye.

Niestety, sama piosenka nie wystarczy. Nie będę tu wymieniać wszystkich idiotyzmów filmowych – sami je znajdźcie, będziecie mieć większą radochę. Wspomnę tylko o kilku. Scena, gdy Bard zabija Smauga, powinna dostać jakąś nagrodę na najgłupszy sposób wykorzystania łuku. Bijatyka w Dol Guldur w wykonaniu Sarumana, Galadrieli i Elronda wygląda jak wycięta z jakiejś gry komputerowej. Śmierć Thorina to z kolei murowany zwycięzca Nagrody Darwina, choć sama walka była świetnie pomyślana. O wybrykach Legolasa przez przyzwoitość (tu musiałabym soczyście kląć) nie wspomnę.

Żeby nie było, że wciąż narzekam – Bitwa Pięciu Armii miała dobre momenty. Nieliczne, ale jednak. Wiele w moich oczach zyskał Thranduil, bo choć wygląda jak wygląda, to okazał się ciekawą postacią (no i miał fajnego… renifera). Krewki Dain jadący na świni wprowadził sporo humoru i element baśniowy do całej, nagle bardzo poważnej, historii. A w kontekście dziesiątek różnych bzdur, wątek romansowy między elfką a krasnoludem (swoją drogą, ciekawe, jak by wyglądały dzieci z takiego związku) nawet zbytnio nie drażnił.

Podsumowując zarówno ten film, jak i całą trylogię, nasuwa mi się jedno słowo: szkoda. Szkoda zmarnowanej szansy na dobrą ekranizację (bo, nie ukrywajmy, to była tylko słaba adaptacja). Szkoda pokładanych w Peterze Jacksonie nadziei. Szkoda ewentualnych przyszłych ekranizacji prozy Tolkiena (bo po tym wybryku jego spadkobiercy pewnie będą się zapierać rękami i nogami, by więcej praw do ekranizacji nie sprzedać). A przede wszystkim szkoda… czasu.